ع

یه چیزی میگم به دل نگیر

این دنیات یه ذره هم قشنگی نداشت

واسه من؛ ( . .

بر سر راه  تو ، هر بار نشستن تا کی
از تو از یاد تو، یک عمر گذشتن تا کی

با دلم بد نشو ، بدجور دلم  می گیرد
شیشه ی نازک دل را بشکستن تا کی

دل گرفتار شما شد شب و روز و هر آن
بر ضـریح دلتان صد گـره بستن تا کی

خسته از دربدری خسته ام از غربت و غم
دل در اندیشه ی ، رویای تو رفتن تا کی

سمت چشمان تو می آیم از این تنهایی
این چنین بند دل از سینه گسستن تا کی

باورم را به تو می بازم و افسـوس از من
پای دل میکِشی این خاطره شُستن تا کی

منتظر ماندنم اینجا نکند تأثیری؛
گله ای نیست ولی راز نگفتن تا کی

من به دنبال نگاهِ تو و تو بار سفر؛
بستن و بی من از این غمکده رفتن تا کی

می روی خانه ات آباد ، دلت خوش باشد
من ولی در غم تو ، باز نوشتن تا کی؟!

قهرِ گل"پونه" و حالِ بد من هم رویَش
هر شب از حسرت دیدار ، نخفتن تا کی؟

افسانه_احمدی_پونه