نمی‌دونم چرا اما خیلی چیزا عوض شده
دیگه درگیر این نیستم که همه خوششون بیاد ازم! معاشرت با همین چندتا دوستِ نزدیکم کافیه برام. حتى برام مهم نیست کسی عاشقم باشه! حوصله‌ی اینکه یکی مدام بخواد هی آمار بگیره ازم که کجایی وُ چیکار می‌کنی رو ندارم. حواسم رو دادم به کارم که پول دربیارم تا بتونم چیزایی که دلم میخواد رو زندگی کنم. واقعا فکر نمی‌کنم کی از من جلوتره یا چند سال دیگه کجام. باور کن خیلی راحت ترم اینجوری. این سال‌ها همش درگیر چیزایی بودم که من رو از خودم دور کرده بود.
رهاترم الان، چون رها کردم خیلی چیزارو.
تازه دارم می‌رسم به خودم. به زندگیِ نکرده‌م!

از رفیق‌هاتون، معشوقتون یا خانوادتون انتظار زیادی نداشته باشین. انسان‌ها توانایی بی‌نظیری تو ناامید کردن اطرافیانشون دارن و نمیدونید چقدر تلخه کسی که دوستش دارید ناامیدتون کنه.

‏💭 کسی را دوست داشتن یعنی از او حمایت کردن؛
در کلام و در رفتار، در شادمانی و در اندوه.
کسی را دوست داشتن، یعنی از آرامش او مراقبت کردن
و از اضطراب او کاستن.

به همین سادگی،
و البته به همین سختی...

‎

«آدم از کسانی که دوست‌شان دارد، توقع (بجا یا نابجا) دارد. توقع‌های برآورده نشده، موجب گلایه می‌شود. اما از جایی به بعد، از یکی کمتر و کمتر گلایه می‌کنی. تا روزی می‌رسد که گلایه‌ها تمام می‌شود. بعد می‌بینی از او توقعی هم نداری. آن روز می‌فهمی که آن فرد را از دست داده‌ای. تمام.»

زن
چنان عشق می‌ورزد
که انگار هيچ‌وقت نخواهد رفت.
اما روزی ..
چنان می‌رود
که انگار هیچ‌وقت عاشق نبوده است.
✍🏼

من درنهایت فهمیدم آدما لیاقت دوست داشته شدن رو ندارن! باید بذاری برای رسیدن بهت تلاش کنن و هیچوقت نرسن ، رسیدن آدمارو هار میکنه ، و آدم هار انقدر بی لیاقته که چشمش رو روی همه چی میبینده !
از من گفتن :)))

😶😶😶

منو برگردون عقب به شبی که اسمتو پرسیدم...!

🥺🥺

اعضای خانواده رو دیدی؟ جروبحث دارن، دعوا دارن، تخریب دارن، کتک کاری دارن، فحش دارن، قهر دارن، دلخوری دارن، ولی در عین حال مطمئنن همیشه کنار هم میمونن و پشت هم وایمیسن و چیزی عوض نمی‌شه. اعتماد دارن، حمایت دارن، ارزش دارن، عشق دارن، اولویت همن و دلاشون به هم محکم وصل شده و هیچ جوره قرار نیست جدا بشن.
می‌خواستم بگم تو خانواده منی :))